اشعار

آن شب زمين مكه بر خـود ناز مى‏ كرد          با ناز خود درهاى رحمـت باز مى‏ كرد
آن شب حرم سرتا قدم حـق راهدف بود          گوياى تكبير بــــلال از هر طـرف بـود

---

آن شب شفق درباغ دلها لاله مى ‏كاشت          آن رابه عشق يارهجده ساله مـى‏ كاشـت
آن شب سحرسجاده ‏ى دل باز مى‏ كـرد          قامت به قد قامت، مودّت سـاز مــى ‏كرد
آن شب فلق شعر گل مهتاب مـى‏ خـواند          ازبهرغم شادى حديث خواب مــى ‏خواند

آن شب سپيده جامه برتن چاك مى‏ كرد          گرد ملال از روى احـمد پــــاك مى‏ كرد
آن شب زمان چرخ و فلك را تـاب مى ‏كرد          كلك قضــا لـــوح قــــدر را آب مــى‏ داد
آن شب زمين آبستن شـور و شـعف بود          غواص دل آمــــاده‏ ى صـــيد صدف بود
آن شب منا شعـر مباركبـــاد مــى‏ خواند          زيــبا سرود آن شــــب ميــلاد مى‏ خواند
آن شب خديجــــه بـود و درد بـار دارى          از بـــاردارى بــــود كــــارش بــيقرارى
آن شــب ز تنهايى روانش رنـج مى ‏برد          رنج شكــــوفايى بــــه پاى گنــج مى‏ برد
آن شب زنان مكـــــه بر او پـشت كردند          از او بريدند و نكـــوهــش مشـــت كردند
آن شب درّ ناسفته ‏اى، بـحر كـــرم سفت          طفلى كه بودش دررحـم بـا اوسخن گفت
آن شب ميان آن دو اســـرارى مگو بـود          وقـــــت شــــكوفـايى نــــخـل آرزو بــود
آن شب به مادرازبهشـت وحورمى ‏گفت          از مرگ ظلمت در ديــــار نور مى‏ گفت
آن شب سحر آهنگ شادى ساز مى ‏كرد          در را براى صبح صــــادق باز مى‏ كرد
آن شب خديــجـــه بـــود و آه جانگدازش          لطف خداى مهربــــان و سوز و سازش
آن شــب بهشتــــى بانــــوان امداد كردند          با يارى خـــــود قــــلب او را شاد كردند
آن يـــــك به دستش ساغرى آكنده از مُل          آن يك برايـــش سنــدس و استبرق و گل
آن يــــك به پايش با ترنم لاله مى ‏ريخت          لبخند از لــــب در، ديـار ناله مى‏ ريخت
آن يك بــــرايش بــاده در پيمانه مى ‏كرد          آن يك پريشان گيســـوانش شانه مى ‏كرد
مــــريم به گـــوشش آيه انجيل مى‏ خواند          آسيه بهــــــرش داستــــان نيل مى‏ خواند
ســـارا برايش عود و عنبر دود مى ‏كرد          او را مهيــــا بــــهر يــك مولود مى‏ كرد
نــــاگه خـدا از راز هستى پرده برداشت           آهنگ فتح نور در شهــــر سـحر داشت
تــــا مصــــطفى را ابــتران، ابترنخوانند          شعر هجا در وصف پـــيغمبر نــــخوانند
ام القــــرا آيــــينه دار نــــور گــــرديــــد           چشم كج انـــــديشان عالــــم كور گرديد
كون ومكان را ذات حق زيب وفرى داد          بر خــــاتم پيـــــغمبرانـــــش دخــترى داد
آن هــــم چه دخــــتر نازنين و ناز پرور          دخـــتر نه ؛ بلـــكه بر يتــــيم مكه، مــادر
بــــالاتر از او بـــين زنها دخترى نيست          در امتــحان هـمسرى شد نمره ‏اش بيست
آمــــد به دنــــيا عــصمت كبراى سر مد          ام‏ الائـــمــــه فــــاطــــمــــه ام ‏مــــحمــــد
آمــــد بــــه دنــــيا شــــاهكار كلك خلقت          گنجــــينه شــــرم و حيــــا و كان عصمت
آمــــد به دنــــيا آنــكه نورش منجلى بود          معراج احـــمد بــــود و منهــــاج على بود
آمــــد به دنيا آنكـــه هستى هست مستـش           از مستى هــــستى بــــشر شد پاى بستش
گــــر او نــــبودى هستـــــى عالم نبودى          مشهـــــودى از آب و گــــل و آدم نبــودى
گــــر او نبــــودى زندگى بى محتوا بود          در پــــرده ابــــهام آيــــات خـــــدا بـــــود
او رحــــمتى بر رحمـــــة للعالمين است          او زينـــت آيـــــات قــــرآن مبـــــين است
بـــــر جسـم ختم‏ الانبيا روح است زهرا          بر كشتــــى عــــدل عـلى نوح است زهرا
آئينــــه دار نــــهضت پيغمبـــر اسـت او          بهر پدر دلســــوزتــــر از مـــادر است او
مظهر خدا هست و خدا را اوست مظهر          ساقى علـــى هست و على را اوست كوثر
شــــرمنده از نــــور جمالش آفتاب است          درس نخــــستين برزنان حفظ حجاب است
لب هاى ختــــم الانبــــيا بوسيـــد دستش          پيمــــانه صــــبر علـــى گرديــــد مستـــش
از بس كـــه داده ذات حق قدر و مقامش          قـــد قــــامت احمد بــــود از احـــترامـــش
بــــى فاطمه نــــام نــــبى مــــعنـا ندارد          فـــــرقى علــــى با حـــضرت زهـرا ندارد

: امتیاز

بين محراب ازل گـرم سـجــودي بـانو           اولـيـن فـاطـمـۀ صبـح وجـودي بـانـو

سرّ«لولاک» که تکليف مرا روشن کرد           علـت خـلـقـت افـلاک تـو بـودی بـانو

---

کس ندانست که جبريل نگاهت يک عمر           با خدا داشت عجب گفت وشنودي بانو

هر سحرگـاه تــو معـراج دمـادم داري           بـال پـرواز تو نشناخت فـرودي بـانو

بـاز از جنـت الاعلای تو سمت ملکوت           هر ملک آمده با کشف و شهودی بانو

پلک بر هم زدی و عشق به جريان افتاد           صد و ده پنجره اعـجاز گـشودي بانو

آمــــدی آیــــنــۀ نـور الهـــی بــاشـــی           حسـن مطــلق شوی ولا یتناهی باشی

عصمت حضرت حق شد متجلي در تو           مـي‌فـرسـتـد خـود الله تـحـيـت بـر تـو

روي لـب زمــزمـۀ نـابِ تبـســم داری           با خدايـت چـــه کـليـمانه تکــلم داری

آسمان با تو و تسبيح لبت مأنوس است           روشني بخش دل و جان تو يا قدّوس است

آمــدی آینــــۀ عــصمـت ایــزد بــاشـی           آمـــدی ام ابـیــهــای مــحـمـد بـاشــی

نبي الله بـه ديـدار تــــو عـــــادت دارد           با تمـاشای تو هر لحظه عبـادت دارد

قلب پر مِهرتو گنجينة الاسرار نبي‌ست           کوثری سهم جهان درطلب تشنه لبي‌ست

آمدی فاطـمــه صبـح ازلي روشـن شد           آمدي فـاطمه چشمان عـلی روشن شد

چشم مولاکه شد از نو رتو روشن ای ماه           گـفـت: لا حــــول و لا قــوة الا بــا لله

نام تو فاطمه يا فاطمه تسبيح عـلی ست           ياد تو لحـظۀ اعجاز مفـاتيح علي ست

عاشقانه تو که با ياد عـلـي مـی خـواني           دم به دم در همه جا نادعلي مي‌خواني

شده تسبيح لـبـت نغـمــۀ حـيـدر حـيـدر           ذکر هر روز و شبت نغمۀ حيدر حيدر

با تو تکليف قدر حکم قضا معلوم است           در کنار تو دگر صبر ورضا معلوم است

تو که در بندگي و زُهد و وفــا دريايی           پـارۀ قـلـب نـبـي، انـسـيـة الـحـورايي

لحظه هايت همه ايثـار، صداقت، تـقـوا           راضيه، مرضيه، صديقه، زکيّه، زهرا

حب تو موهبت حضرت حـق در دل هاست           خانه ات تا به ابد مقصد سرمنزل هاست

خانۀ ساده ات ازصدق وصفا لبريزاست           قلب سجاده ات از شور دعا لبريزاست

رحمت وجود وسخا جلوه اي ازآيۀ توست           که مُقدّم به تو يا فاطمه همسايۀ توست

خانه داري تو که شهـرۀ آفـــاق شــــده           عرش أعلی به تماشای تو مشتاق شده

هر کس از باغ بهشت توسخن مي‌گويد           از بـزرگي و کرامات حـسن مي‌گويد

بر سر دوش نبي نور دو عيـنـي داری           جان عالم به فدايت! چه حسيني داری

در کرمخـانـۀ لطـف تـو مـقـرب بـاشـد           هر که خاک قدم حضرت زينب باشد

قدر يک گوهر يکدانۀ تو مکـتوم است           ام کلثوم تو مـانند خودت مظلوم است

از نگاه تـو فـقــط نــور خــدا مـي‌بـارد           هر کسي نـام تو را روي لبش مي‌آرد

نا خودآگاه دلش چشمه ای از ايـمان است           هرکسی نيست دراين دايره سرگردان است

بين دسـتان تـو دسـتـاس اگـر مي‌گـردد           گردش کون ومکان هم به تو برمي‌گردد

آسمان محــو تو و این همه معصوميّت           گـرهـي زد بـه پـر چـادر تو بـا نـيّت

چادرت مظهر تقوا و عفاف است ببین           آسمان دور سرت گرم طواف است ببین

هر کسي نزد تو احساس بهـشتـي دارد           چــادرت رايحـۀ يـاس بـهـشـتي دارد

چه بگويم که بود فاطمه جان درخور تو           عالمي گـشتـه مـسلمان تو و چادر تو

مدحت اي سورۀ بي خاتمه کی کار من است           شرح اوصاف تو يا فاطمه کی کارمن است

جنتي هست اگر، شمس دل افروزش تو           عالمي هست اگر،ماه شب و روزش تو

کيست که رتـبـۀ والاي تــو را دريـابـد           خـاک زيـر قـدمـت مـرتـبـۀ زر يـابـد

آب مهريۀ تو گـشـتـه و تـطهــيـر شـده           در دل شيعه فقـط مهر تو تکـثـير شده

حب تو روشني عـرصـۀ محـشـر باشد           در دل هـر که ولاي تو و حـيدر باشد

مي‌شود با نظر لـطـفـت الـهــي، مـادر           به سوی جنت الاعلای تو راهی، مادر

اين تويي که همه جا اذن شفاعــت داری           تو که در هر نفست صبح هدایت داری

انقلاب تــــو شــده مـبــدأ ايـمـان مـادر           شده مديون تو و خون تو، قرآن مادر

با وفــاداري تــــو راه ولايت باقي‌ست           راه ايثار و صبوری و شهادت باقي‌ست

یک تنه در وسط کوچه قیامــت کردی           بسته شد دست علی و تو امامت کردی

با قيامت به همه درس بصــيرت دادی           تو به دين بار دگر شوکت و عزّت دادی

نقش يا فاطـمه سر بـنـد مجــاهـدها شد           امـتــداد ره تـو نـهضت عـاشـورا شد

مکتب سرخ تو الحق که حسيني ها داشت           نسل نوراني‌ات اي عشق؛خميني ها داشت

ماند نام تو و در کل جهـان نامـــي شد           نـور تـو مــطلع بيـداري اسـلامي شد

همه دنيا شده فـريـاد عــدالت خــواهي           کاش ايـن جمعه شود با مددِ تو راهي

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست           عـالـمي منتـظـر گفـتـن بسم الَّله اوست

کاش مي‌آمد و بـوديـم کنـارش، يـارش           هر کجا هست خدايا به سلامت دارش

: امتیاز

دنیا به کام تلخ من امشب عسل شده است           شیرین شده است وماحصلش این غزل شده است

تـاثـیـر مهــر مــادریت بوده بـر زبــان           این واژه ها اگر به تغزل بدل شده است

---

مادر! حـضور نام تو در شعــرهای من           لطف خداست شامل حال غزل شده است

غیراز تو جای هیچ کسی نیست در دلم           این مسأله میان من و عشق حل شده است

سیــاره ای که زهــره نـشد آه می کـشد           آه است و آه  آنچه نصیب زحل شده است

زهــرایــی و تــلألـــو نـور مــحــبـتـت           در سینه ام ز روز ازل لم یزل شده است

با نام تو هوای غـزل معنوی شده است           بی اخـتـیار وارد این مـثـنوی شده است

هـرگز نبوده غـیــر تو مضمون بهتری           تنـهــا تـویــی که بر سر ذوقم می آوری

نامت مــرا مسافر لاهــوت کـرده است           لاهوت را شکوه تو مبهـوت کرده است

از عــرش آمـدی و زمین آبــرو گرفت           بایــد برای بـردن نــامت وضـو گـرفت

نـور قــریـش! تا که تویـی صاحب دلـم           غــرق خـداست شـعـب ابـی طالـب دلـم

عمرت نفس نفس همه تلمیح زندگی است           حرفت چراغ راه و مفاتیح زندگی است

از این شـکـوه، سـاده نباید عـبـور کرد            بـایــد مــدام زنـدگــیـت را مـرور کـرد

چون زندگیت ساده ترازمختصر شده است           پیش تجـمـلات، جهازت سپـر شده است

آیـیـنـه ای و سنگ صبــور پـیــمـبـری            در هـر نـفـس برای پــدر مثـل مـادری

اشک شما عذاب بهشت است، خنده کن            لبخندت آفـتـاب بهشت است، خـنـده کن

دنــیــای ما نــبــوده بـرازنــده ی شـمـا           هـجــده نفس زمیــن شده شرمآنـدۀ شـما

آیـیـنـه ای نــهــاده خــدا بـیـن سـیـنـه ام           حس می کـنــم مــزار تو را بین سینه ام

مانـنـد آن خسی که به میـقـات پـر کشید           قـلـبــم به سوی مـادر ســادات پـر کشید

: امتیاز

یک تکه ابـر ســوی بـیـابان بـیـاورید           قحـطیِ عـشـق آمـده بـاران بـیـاورید

بر روح پر تـلاطم انسان عصر جهل           آرامشی به وسعـت طوفـان  بـیاورید

---

یک چشمه از بهشت خدارا از آسمان           تا خـانه ی پـیـمـبـر دوران بـیـاوریـد

الـطــاف بـی نــهـایت پــروردگـار را           در قـالب سه آیـه ی  قـرآن بـیـاورید

یک سیب سرخ را به پیمبر دهید و پس           حوریه ای به کسـوت انـسان بیاورید

هرسیب سرخ سیبِ پیـمـبر نـمـی شود

هرسوره ای که سورۀ کوثر نمی شود

زيـبــا نـزول كرده و زيبـا تـر ازهمه           اين كه نشسته اين همه بالاتر از همه

خــوابــيــده است هـمره لالايي نـسيـم           دريا به روي دامن دريـا تـر از هـمه

از باغ و باغبان گلش دل ربوده است           اين غنچه ای كه گشته شكوفا تر از همه

او ماه خانواده ی خـورشـيد مكه است           بيخود كه نيست آمده زهراتر از همه

با اين همه لطافـتـش انـصاف را بگو           انسيه هست اين زن حورا تر ازهمه؟

ما را به مدح مادر آئینه ها چه کــار؟

جایی که مدح فاطمه را کرده کردگار

روشن به نورِآمدنش آسمان شده است           اين زن كه قبل خلقت خود امتحان شده است

عـطربـهـشت آمده هــمــراه مـقــدمش           دنياي پيربا نفس او جـوان شده است

هان اي زنان زنده به گورزمان جهل           هنگام رستخيزحقوق زنان شده است

وقت نــمـاز شــرعـي اگر چه نـيـامده           برخيزاي بـلال زمان اذان شده است

آخــر ميـان خــانـۀ آئـيـنـه هـاي شهـر           آيينـه ی خـداي نما ميهمان شده است

زهرا نبود زُهره دگر نُه فلك نــداشت

زهرا نبود سفـرۀ خـلـقت نـمك نداشت

خير كثير چـشمۀ جوشان كـوثـر است           بنـيـان گـذار نسل شريف پيمبر است

حرف خدا و سورۀ كوثر به روشني است           نسلي كه فاطمي نبُوَد نسل ابتر است

اين خــانــواده را بركت ميـدهــد خـدا           اين نسل سبز زنده ترين قوم محشر است

ما را غم از تلاطم دريـاي كفر نيست           تا كـشـتي نـجات ولايت شـناور است

ما كودكان گمشده ی صبـح محـشـريم           امّيــدمـان به آمدن از راه مادر است

هر بانويي كه بانوي محـشر نمي شود

هركس براي شيعه كه مادر نمي شود

تو چشمـۀ زلال حـيـاتي كه گـفـتـه انـد           بالاتــر از تـمـام صفـاتي كه گفـته اند

بعد از پــدر به روح بلنـد تـو مي رسد           بانو سلامِ حـق، صلـواتي كه گفته اند

جز با كــلـيـدِ مِـهـر شمـا وا نـمی شود           درروز حشر باب نجاتي كه گفـته اند

وصف تو با كلام زميني كجا رواست           شأن كنـيز توست رُواتـي كه گفته اند

شيــرين تــر از شـورِ نــم اشكـهايـتان           ازشهد شاخــه هاي نباتي كه گـفته اند

بانــو بـيــا و يـك شب جمعـه ببر مـرا           همراه خود كنار فــراتـي كه گفته اند

بيش ازهـزار سال بُــوَد گـريـه ميكنی           بر داغ كـشتـۀ عـبَـراتي كه گفـته انـد

اي مـادر شـهـيــد دعـا كن بــراي من

يك شب بميرم از غــم ارباب بي كفن

: امتیاز

این کیست، این که محو تماشای خود شده           پیـش از ظهـور، مـادرِ بابای خود شده

در بی زمانِ مــانـده به میـلاد، سر بلــند           از امـتـحـانِ روشـن فــردای خـود شده

---

با سیــزده مـنــاره خــــــدا را صـدا زده           قد قـــامت بـلـنـد مــصـلّای خــود شـده

منـظـومــه هــای شمسی او بی نـهایت اند           گــرم شـکــوه دیــدن ژرفـای خود شده

عــقــل فــرشته ها که به جـایـی نمی رسد           خود پــاسخ شــگـفـت معمّای خود شده

حــالا عـلی بــرای علی جلوه کرده است           آئـیـنــه ­ی تــلألــؤ هـمـتـای خــود شده

اصلا خدا هرآنچه که می خواست، او شده           این کیست این که حضرت زهرای خود شده

اشـــراق آســمــانی راز تــبــارک اسـت

صبح نــزول سـوره کـوثر مبارک است

دل می بری غزل غزل از این تــرانه ها           شیــواتـرین عــزیــزتــریــن مادرانه ها

با جذبه های چادرِ خـورشیـــد دوزی ات           گــل می شوند غـنـچه به غنچه جوانه ها

تسبیح را به دست بـگــیـر و ببین که باز           مــعــراج می روند هـمـیــن دانه دانه ها

با آیـــه هـای سـوره قـــدر آمـدی که مـا           ایــمــان بــیــاوریــم به آن بی نـشـانه ها

هر صبح با ســلام پـیـمـبر طلوع توست           تـنهــا بــهــانــۀ پــدرت از بــهــانــه ها

آتش گــرفت اگــر تـن تـبدارمان چه غـم           نورِ «دعای نورِ» تو سر زد به خانه ها

یا نور، فــوق نور، علی نـور، نـورِ نور           خــورشیــد می شـویم از این جاودانه ها

ای کــاش زیـــر سـایـه ســادات جا کنیم

نانــی خــوریــم و حـق نمک را ادا کنیم

سرو آمدی که پایِ عـلی هــمـسری کنی           اصلا رسـیده ای که عـلی پـروری کنی

با خطبه ات حماسه ای از واژه ها شکفت           شـــایــد زمـــان آن شده پیغـمبری کنی

تو از خـودت برای خـدا خــرج می کنـی           تا پــاســـداری از شـرف سنگری کنی

که ریــشــه ولایت از آن آب مــی خورد           تا سایه ای بگیرد و حــق گستری کنی

نهج البــلاغــه خـوان مــدیـنـه، طنین تو           پیچیده تا که شرح علی محــوری کنـی

شیـرازۀ عــفاف و حـیـا و وقـار و صبر           تنها به دست توست که مرد آوری کنی

مــا شیـعــه زاده ایم به این دلخوشیــم که           بیمار می شویم کمی مــــــادری کــنـی

بانـــو به قــول خواجــه هواخواهِ خدمتیم

جا مــانــدگـان قـــافــلـه های شــهـادتـیـم

یـــادش بــخــیــر یــاد شهیدان یکی یکی           شوریده های حضرت باران یکی یکی

خرّم شده است شهر به شهـر دیــــارمان           از خـون گرم و قامت ایشان یکی یکی

جبهه گرفـته بـوی تو را که گرفته ای ...           سرهای سرخ بر سر دامـان یکی یکی

کــم کــم پـیـامـشــان که فـراگیر می شود           گل می کنند غــزّه و لبـنان یکی یــکی

بحرین ومصر وتونس وصنعا ز خواب جست           از انـقــلاب پــیــر جـمـاران یکی یکی

اکنون رسیده است زمـانـش که بـشکـنـند           طاغـوت های سـنگی انسان یـکی یـکی

بــا بــیــرق ولــیّ زمــان می زنیـم پا ...           بــر قــله هــای دانش دوران یکی یکی

بر لب فـرشـته نام تو آورد گریــه کـــرد

سجّاده درد پای تو حـس کرد گـریه کرد

جان می دهـیم و از درتان پـر نمی زنـیم           موجیم و سر به ساحـل دیگر نمی زنـیم

وقتی که حرف، حرفِ ولایـتمداری است           ما دم ز غـیـــر تا دم آخــــر نـمی زنـیم

وقتی که امر نایـبـتان فرض جان ماست           سنگ کـسـی به سـیـنـۀ بـاور نمی زنـیم

ما را فـــقط به پـــای ولایت نـوشـتـه اند           ما سینه پــای بــیــرق دیگــر نمی زنـیم

با ذوالـفـقـارِ نامِ عــلـــــــی پا گرفـته ایـم

ما درس خود ز مـکـتب زهرا گرفته ایم

: امتیاز